Zadośćuczynienie
Zadośćuczynienie pieniężne stanowi formę zrekompensowania poniesionej przez poszkodowanego krzywdy, czyli szkody niemajątkowej. Przez krzywdę należy rozumieć ogół ujemnych przeżyć związanych z cierpieniami psychicznymi i fizycznym danej osoby, które są wynikiem zaistnienia pewnych typów deliktów. Dotyczy to: uszkodzenia ciała, wywołania rozstroju zdrowia, pozbawienia wolności lub wypadku skłonienia za pomocą podstępu, gwałtu lub nadużycia stosunku zależności do poddania się czynowi nierządnemu. Generalną podstawę do dochodzenia zadośćuczynienia statuuje także ustawodawca w przypadku naruszenia dóbr osobistych oraz dla najbliższych członków rodziny zmarłego na skutek zawinionego przez inne osoby uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia.
Dla ustalenia adekwatnej wysokości świadczenia istotne jest uwzględnienie kompensacyjnego charakteru zadośćuczynienia. Wszelkie elementy danego stanu faktycznego muszą być analizowane w kontekście całokształtu okoliczności obiektywnych, ale również z uwzględnieniem indywidualnych cech poszkodowanego. Przyznane z tego tytułu świadczenie nie może być jednak źródłem wzbogacenia dla poszkodowanego, zatem powinno stanowić ekwiwalent doznanej krzywdy. Co do zasady również wypłacone zadośćuczynienie powinno być całościowe, tj. obejmować swoim zakresem nie tylko już zaistniałe zdarzenia, ale także te przewidywane skutki danego deliktu, które wystąpią dopiero w przyszłości. Bez konsultacji z doświadczonym adwokatem lub radcą prawnym samodzielne oszacowanie wysokości roszczenia przez uprawnionego może być trudne.